ಗುರುಕುಲಕ್ಕೆ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆಂದು ಬಂದ ಶಿಷ್ಯಂದಿರ ಶ್ರದ್ಧೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಲು ಗುರುಗಳು ಮನಮಾಡಿದರು.
ಶ್ರೀಧಾಮ ಮಾತ್ರ ಧೃತಿಗೆಡದೆ ಗುರುವನ್ನು ಮನದಲ್ಲೇ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತ, ದಿಟ್ಟತನದಿಂದ ಬೆಟ್ಟದ ತುದಿಗೆ ತಲುಪಿದ. ಗುರುಗಳು ಹೇಳಿದ ಹೂಗಳನ್ನು ಗಿಡದಿಂದ ಕೀಳಿ ತಾನು ತಂದಿದ್ದ ಬುಟ್ಟಯೊಳಗೆ ತುಂಬಿದ. ಈಗಾಗಲೇ ಅರ್ಧದಾರಿಯಿಂದ ಮರಳಿ ಬಂದ ಶಿಷ್ಯಂದಿರು ಗುರುಗಳ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಧಾಮನ ಬರವಿಕೆಗಾಗಿ ಕಾದು ಕುಳಿತರು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಶ್ರೀಧಾಮನು ಬಂದು, ಹೂವಿರುವ ಬುಟ್ಟಿಯನ್ನು ಗುರುಗಳ ಕೈಗೆ ಕೊಟ್ಟ. ಗುರುಗಳು, 'ನಿನಗೆ ಇವರಿಗೆಲ್ಲ ಎದುರಾದ ಸಂಕಷ್ಟಗಳು ಬರಲಿಲ್ಲವೇ?' ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು. 'ಗುರುಗಳೇ, ನನಗೂ ಆ ಎಲ್ಲ ಸಂಕಷ್ಟಗಳು ಎದುರಾದವು. ಆದರೂ ಆ ಅಡತಡೆಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ನನ್ನ ಚಿತ್ತವನ್ನು ಗುರಿಯತ್ತ ಇರಿಸಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ನೀವು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಪೂಜೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಹೂಗಳನ್ನು ತಂದೆ' ಎಂದ. ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಶ್ರೀಧಾಮನ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿದ ಗುರುಗಳು ಎಲ್ಲ ಶಿಷ್ಯಂದಿರನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಹೇಳಿದರು, 'ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಕಲಿಕಾಸಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಶ್ರದ್ಧೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಲು ನಿಮಗೊಂದು ಸವಾಲನ್ನು ಕೊಟ್ಟೆ. ಆದರೆ ಶ್ರೀಧಾಮ ಮಾತ್ರ ಆ ಸವಾಲನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಬಂದ. ಜ್ಞಾನವೇ ಜೀವನದ ನಿಜವಾದ ಸಂಪತ್ತು. ಜ್ಞಾನದಾಹವನ್ನು ನೀಗಿಸಲು ಅಪರಿಮಿತ ಆಸಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಅಗಾಧವಾದ ಶ್ರದ್ಧೆ ಬೇಕು. ಈಜು ಬಾರದವನಿಗೆ ಈಜು ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಪ್ರಮಾಣಪತ್ರ ಕೊಟ್ಟರೆ ಏನು ಪ್ರಯೋಜನ? ಕಲಿತ ವಿದ್ಯೆಯಿಂದ ತನಗೂ ಸಮಾಜಕ್ಕೂ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಬೇಕು. ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ಕರಗತ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅದನ್ನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಜೀವನ ಸಾರ್ಥಕ' ಎಂದ ಗುರುಗಳು ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಎಲ್ಲ ಶಿಷ್ಯಂದಿರಿಗೆ ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿದರು. ನಿಜ, ಶ್ರದ್ಧೆಯ ಶಕ್ತಿಯೇ ಬದುಕಿಗೆ ಭರವಸೆ ತುಂಬಬಲ್ಲದು.